Wat zijn autoimmuunziekten?

Auto-immuunziekten zijn een klasse van aandoeningen die optreden wanneer het lichaam wordt aangevallen door het eigen immuunsysteem.

In normale situaties beschermt het immuunsysteem het lichaam tegen bacteriën en virussen die ziekten kunnen veroorzaken. Wanneer het deze binnendringende agentia ontdekt, produceert het eiwitten, antilichamen genaamd, om ze te neutraliseren.

Maar bij sommige mensen ziet het immuunsysteem interne cellen aan voor vreemde indringers en valt ze in plaats daarvan aan. Soms is een enkel orgaan het doelwit; in andere situaties wordt het hele lichaam getroffen.

Onder auto-immuunziekten vallen aandoeningen als diabetes type 1, multiple sclerose, reumatoïde artritis, inflammatoire darmziekten, lupus, pernicieuze anemie, coeliakie, psoriasis en vele andere. Ze variëren van bekend tot uiterst zeldzaam.

Bij diabetes type 1 valt het immuunsysteem de cellen aan die insuline produceren, het hormoon dat de bloedsuikerspiegel regelt. Doordat minder cellen insuline aanmaken, raakt het hormoon uitgeput en stijgt de bloedsuikerspiegel. Bij lupus valt het immuunsysteem het hele lichaam aan en beschadigt het de nieren, gewrichten, hersenen en het hart.

Waarom auto-immuunziekten een grote zorg zijn

Auto-immuunziekten nemen wereldwijd toe. In de Verenigde Staten is de prevalentie ervan de afgelopen 25 jaar met 50% gestegen.

De precieze oorzaak van de abnormale immuunreacties die deze ziekten veroorzaken, is nog onbekend. Blootstelling aan bepaalde chemicaliën, een westers dieet en een familiegeschiedenis met een ziekte worden vaak beschouwd als predisponerende factoren. Eén studie suggereert zelfs dat de moderne hygiënestandaard de schuldige is; we worden niet meer zo blootgesteld aan ziektekiemen als vroeger, zodat het immuunsysteem over reageert op niet-bedreigende factoren terwijl het actief probeert te blijven.

De behandeling van auto-immuunziekten richt zich momenteel op het matigen van de immuunrespons van het lichaam. Wetenschappers blijven werken aan een behandeling.

NAD+ en auto-immuunziekte

Eén stof in het bijzonder is veelbelovend als behandeling voor auto-immuunziekten.

Het is NAD+.

NAD – Nicotinamide Adenine Dinucleotide – is een biochemische verbinding die in alle lichaamscellen voorkomt. Het is cruciaal voor de gezondheid van de cellen en het lichaam als geheel. Het helpt namelijk het proces van energieproductie en -overdracht in elke cel in stand te houden. Hierdoor kunnen cellen, weefsels en hele organen optimaal blijven functioneren.

Positieve voordelen van NAD+ IV therapie

In het algemeen houdt NAD+ de zenuwen gezond, houdt het de spiermassa en -kracht in stand, beschermt het het hart en vertraagt het de veroudering. Het beschermt tegen de effecten van stress en is gekoppeld aan de werking van het immuunsysteem tegen ziekteverwekkende virussen en bacteriën.

NAD+ niveaus dalen met de leeftijd. Verlaagde NAD+ niveaus zijn ook consequent vastgesteld bij mensen met een breed scala aan aandoeningen. Uit tests blijkt dat het verhogen van NAD+ kan helpen de symptomen van deze aandoeningen te keren.

Onderzoek toont aan dat NAD+ ook effectief zou kunnen zijn tegen auto-immuunziekten. Beschikbaar bewijs suggereert dat NAD+ immuunreacties reguleert en destructieve auto-immuuncellen kan veranderen in beschermende cellen. Het zijn studies als deze die inspireren tot het gebruik van NAD+ als behandeling voor auto-immuunziekten.

Het bewijs voor het succes van NAD+ therapie bij auto-immuunziekten

Hier bespreken we het onderzoek dat is verricht naar de werkzaamheid van NAD+ behandeling bij enkele van de meest voorkomende auto-immuunziekten.

Diabetes

Mensen met diabetes hebben lagere hoeveelheden NAD+ in hun lichaamsweefsels dan normaal. Dit heeft ernstige gevolgen voor hun gezondheid – ze hebben meer last van oxidatieve stress, wat leidt tot de vele complicaties die we met de ziekte associëren.

Deskundigen vermoedden dat een verhoging van de NAD+-niveaus bij diabetici deze complicaties zou kunnen omkeren. Hiervoor is nu steeds meer bewijs: studies hebben de effectiviteit van NAD+ bij patiënten aangetoond bij intraveneuze toediening.

Multiple Sclerose

Bij multiple sclerose tast het immuunsysteem de myelineschede aan, een beschermende laag van de zenuwcellen. Als gevolg daarvan worden de signalen die tussen deze cellen worden uitgezonden, trager. Dit veroorzaakt de symptomen die met de ziekte worden geassocieerd: gevoelloosheid, slecht evenwicht en moeite met lopen.

Onderzoekers hebben aangetoond dat NAD+ het evenwicht in het immuunsysteem kan herstellen en de schade van auto-immuunreacties kan omkeren. Op basis van de resultaten van dergelijke studies hebben sommige deskundigen de ontwikkeling van op NAD gebaseerde therapieën voor multiple sclerose-patiënten aangemoedigd.

Inflammatoire darmziekte

Het inflammatoire darmsyndroom is een klasse van ziekten die het darmkanaal aantasten. Voorbeelden zijn de ziekte van Crohn, die in elk deel van de darm kan voorkomen, van de mond tot de anus; en colitis ulcerosa, waarbij alleen het slijmvlies van de dikke darm en het rectum ontstoken raakt.

Een lager NAD+ leidt tot erosie van het beschermende slijm dat de darmwanden bekleedt, en tot ontsteking van de darmcellen. Experimenten hebben aangetoond dat het verhogen van NAD+ de darmontsteking kan omkeren en de conditie van de darmwanden kan verbeteren.

Reumatoïde artritis

Reumatoïde artritis is een auto-immuunziekte die pijn en schade aan gewrichten in het hele lichaam veroorzaakt. Bestaande behandelingen richten zich op de behandeling van de symptomen, maar pakken niet de auto-immuun problemen aan die deze symptomen veroorzaken.

NAD+ therapie biedt een andere, duurzamere manier om deze ziekte te behandelen. Deze studie geeft aan dat het NAD+ metabolisme een essentiële factor is in de ontwikkeling van reumatoïde artritis en suggereert dat het verhogen van de NAD-niveaus de ziekte kan helpen bestrijden.

Psoriasis

Deze auto-immuunziekte zorgt ervoor dat huidcellen zich snel ophopen in dikke vlekken op de handen, voeten, nek, hoofdhuid of het gezicht. Deze delen van de huid zijn rood en pijnlijk; soms breken ze en bloeden ze.

Resultaten van hedendaags onderzoek zeggen dat nicotinamide, een bestanddeel van NAD, de celdeling bij Psoriasis zou kunnen verminderen, en uiteindelijk de aandoening zou kunnen verbeteren.

Hoe wordt NAD+ toegediend?

Gezien de effectiviteit van NAD+ IV Therapie voor zo’n breed scala aan aandoeningen, is het niet verwonderlijk dat het nu een veelgevraagde behandeling is. Hoewel er een aantal manieren zijn om het toe te dienen, zijn ze niet allemaal even effectief.

Het lichaam absorbeert niet alle NAD+ die oraal (in de vorm van tabletten) wordt toegediend. Een deel ervan gaat verloren tijdens de reis door het spijsverteringskanaal.

Maar wanneer NAD+ intraveneus wordt toegediend, bereikt de stof elk deel van het lichaam via de bloedbaan. U kunt van deze behandeling betere resultaten verwachten dan bij orale inname.

Laatste woorden

De toenemende bezorgdheid over de prevalentie van auto-immuunziekten is terecht. Dat geldt ook voor de opwinding over mogelijke NAD+ IV-therapie als behandeling voor sommige van deze ziekten. Het bewijs voor de werkzaamheid ervan blijft zich opstapelen, zelfs nu onderzoek steeds meer licht werpt op de werking ervan in ons lichaam.

Patiënten die NAD+ IV-therapie willen ondergaan, kunnen met hun arts overleggen voordat zij ermee beginnen. Het gaat niet gepaard met een risico van toxiciteit, dus ze kunnen er zeker van zijn dat het veilig is.

Als goede basis om het aantal NAD+ infusen te beperken adviseren we om het endorfinesysteem te herstellen.

Onderzoeken NAD+