Wanneer een werkgever wordt geconfronteerd met verslavingsproblematiek op het werk is dat heel vervelend. Ook voor de medewerker is dat vervelend. Belangrijk is om eens goed te kijken naar de definitie van verslaving. Wat is een verslaving: Verslaving is een toestand waarin een persoon fysiek en/of mentaal van een gewoonte of stof afhankelijk is, zodanig dat hij/zij deze gewoonte of stof niet, of heel moeilijk los kan laten. Het gedrag van de persoon is voornamelijk gericht op het verkrijgen en innemen van het middel, of het handelen naar de gewoonte, ten koste van de meeste andere activiteiten. Als het lichaam deze stof of gewoonte dan moet loslaten kunnen er ernstige ontwenningsverschijnselen optreden bij deze persoon. (Wikipedia) Een verslaafde medewerker kan minder productief zijn. Liegen en stelen zijn herkenbaar. Gedrag en inzet lopen terug. Dit kan je indirecte verzuimkosten noemen. Vaak zich ziek melden en ook voor langere periodes. Deze tijd heeft men nodig om op krachten te komen of middelen aan te schaffen. Dit zijn echte verzuimkosten. Feit is dat verslaving een ziekte is. Dat wil zeggen dat de werkgever hiermee moet omgaan als ware het een chronische ziekte. Dat wil zeggen dat werkgever en werknemer rekening moeten houden met de Wet Verbetering Poortwachter. De werkgever moet handelen zoals een goed werkgever betaamt en de medewerker moet medewerking verlenen tot diens herstel. Zorgplicht en re-integratie zijn hierbij van belang. Het huidige werkklimaat zorgt thans voor een toename van mensen met stress, depressies en burn-out. Ten opzichte van 10 jaar geleden is recentelijk onderzocht dat het een toename betreft van liefst 25%. Als gevolg van deze werk gerelateerde psychische aandoening zit ook een stijging van verslaving gekoppeld. Het een werkt het ander in de hand. Verslavingsproblematiek kost de maatschappij in zijn algemeenheid en een bedrijf in het bijzonder veel geld. Verslavingsproblematiek kost de maatschappij miljarden Euro’s. Er zijn cijfers bekend dat het aantal verslaafden in Nederland rond de 2 miljoen zou liggen. Moeilijk om vast te stellen. Er zijn mensen die daadwerkelijk geregistreerd staan omdat ze zich laten behandelen. Maar er zijn er velen die verslaafd zijn maar die buiten het zicht vallen van registratie. Los van de rokers. Die vallen niet onder de categorie verslaafd omdat men normaliter geen hulp zoekt om van het roken af te komen. Uiteindelijk kan je deze kosten ook doorberekenen binnen een bedrijf. Preventie en het opzetten van gepast beleid, voorlichting aan medewerkers en trainingen voor leidinggevenden zijn voorwaarden om verslavingsproblematiek met verslavingsproblematiek om te kunnen gaan. Interessant?
